Misplaatst voelt hij zich, en miskend. De Kunstenaar in mijn Koninkrijk. Wanneer ik hem aantref in de Torenkamer in mijn kasteel snap ik direct waarom. Zijn ziel - of moet ik zeggen: zijn persoonlijkheid - is veel te groot voor deze kleine kamer.
Hoe hij het heeft gedaan weet ik niet, maar hij heeft ramen aan de ruimte toegevoegd die een wijds uitzicht bieden over een verstedelijkt gebied. Die extra space voelt goed, de kamer voelt ruimer dan dat hij oogt. Het stedelijke karakter voelt niet goed, ik haal mijn neus op en trek een vieze blik. Ik verlang naar a room with a green view. Wanneer ik hem vraag hoe het gaat, windt hij er geen schildersdoekjes om: “Ik voel me weggestopt, en ik kan niet alleen blijven kijken naar de wereld. Ik wil en moet aan de slag! Ik ben Rapunzel niet!” Zijn toon spreekt boekdelen. “Hoe kan ik je inzetten?”, vraag ik hem enigszins schuldbewust, of beeldender gezegd: met de koninklijke staart tussen de benen. De Kunstenaar is vanaf het begin een te groot archetype voor mij geweest, in de zin van ‘te hoog gegrepen’. Ik vind het nogal een titel, ‘Kunstenaar’ en toch voel ik me er onweerstaanbaar toe aangetrokken. Ik hou van de vrijheid die in kunstenaars schuilt, de conceptuele denkkracht, het visionaire en rebelse aspect ervan. “Laat mij het kasteel verbouwen! Verven, schilderen, het kasteel mooier maken, fantasievoller, creatiever! Ík hoor de bron te zijn, de creativiteit is jouw oerbron! Met mij kun je naar hartenlust scheppen.” Hier schakelt hij over op een Frans accent, ineens is hij een ander karakter. Hij draagt een baret en heeft een Dali-snor. “Ik ben een beetje stout, eigenzinnig, hautain, maar dat hoort zo. Attitude is belangrijk. Wij zijn nooit klaar, en ik vind altijd een oplossing.” Ondanks dat hij een cliché uit de kast trekt moet ik er toch om lachen. Ja, die houding, dat is alles wat ik in een Kunstenaar zo bewonder, samengevat in één woord. Ze zijn niet bang, of ze zijn bang maar zetten die angst creatief om. Wij kunnen er dan naar kijken, ons erin herkennen, erop reflecteren en ervan leren. Dat is toch zo’n beetje het aller gaafste wat je kunt doen in – en voor - deze wereld! En dat onderzoek vooraf, alvorens tot iets te komen, dat is ook een aspect van de Kunstenaar en een onderdeel van het kunstvak dat ik erg aantrekkelijk vind, maar mezelf niet vaak gun. Daar is mijn Koopman te sterk voor; een ondernemer heeft niet al teveel tijd voor langdurig en diepgravend onderzoek.
Wanneer ik terugkijk op mijn leven, zie ik wel iets van de Levenskunstenaar in mezelf. Ik heb getoverd met mijn trauma’s. Vanuit burn-out bewustzijn gecreëerd. Mijn Wondernemer intuïtief ontwikkeld. En daadkrachtige keuzes gemaakt vanuit mijn meest dramatische momenten. Verder denk en handel ik in oplossingen, ben behoorlijk eigenzinnig en creatief autodidact. Ik heb mezelf bijvoorbeeld aangeleerd hoe ik websites moet bouwen. Het leven vraagt van ons allemaal creativiteit en kunstenaarschap. Misschien is het helemaal niet zo belangrijk of dat kunst met een GROTE of een kleine ‘k’ moet heten. Al zal de échte kunstenaar daar wel degelijk waarde aan hechten. GROOT GELIJK, als ik een Kunstenaar met een GROTE K was zou ik dat ook doen. De kunstenaarskwestie is daarmee opgehelderd, een van mijn bovenkamers is weer leeg. Welke nieuwe rol en plek mijn kunstenaar krijgt laat ik – zoals hij zelf voorstelt - nog in het midden.